Salon Culinair
Gène Bervoets
n het jaar 2000 presenteerde de Vlaamse kunstenaar, acteur en amateurkok Gène Bervoets het culinaire reisprogramma Gentse waterzooi, waarin hij in landen als Italië, Mexico, Frankrijk, Gambia en Marokko op zoek ging naar ‘waterzooi met plaatselijke ingrediënten’. De Zeeuws-Vlaamse Chef Ed Vinke was fan van dit programma en nodigde de Belgische acteur uit om eens een maaltijd te gebruiken bij restaurant De Kromme Watergang. Uiteraard gold de uitnodiging ook voor de actrice Tine Laureyns, Bervoets’ partner, die afkomstig is van de Vlaamse kant van het Watervliet.
Het diner in het restaurant van Edwin werd het begin van een intense vriendschap, want de beide mannen herkenden elkaars non-conformisme, hun liefde voor al wat eetbaar is, hun vermogen de wereld los te laten en hun fascinatie voor kunst en muziek. Bij hun tweede ontmoeting had Edwin speciaal voor Gène zee-egels uit de Oosterschelde laten komen, tot grote vreugde van de acteur.
Drie jaar geleden verhuisden Tine en Gène naar Zeeuws-Vlaanderen, want op zoek naar een bescheiden weekendhuisje vonden ze plotseling hun droomwoning: een oud kleuterschooltje in Biervliet. Niet alleen hadden ze nu een plek om te leven, schrijven en werken, ook aten ze regelmatig bij hun vrienden Edwin en Blanche.
En toen sloeg het noodlot toe.
Vlak voor het uitbreken van een wereldwijde pandemie, eindigde een lange draaiperiode voor Gène in mineur, want op de set van het programma Beau Sejour werd hij per ongeluk gekatapulteerd door zes ton water. Hij ontsnapte aan de dood en kwam pas na twee maanden weer bij zijn positieven. Er volgde een lang herstel, waarin hij zijn draai weer moest vinden. Edwin vroeg zijn vriend of hij zin had om mee te lopen bij De Kromme Watergang, en dat bleek een geschenk uit de hemel.
En toen sloeg het noodlot andermaal toe. Een onstuimig stukje erfelijk materiaal van een tienduizendste millimeter groot hield de wereld in een wurggreep. Tijd werd plots een bijna onmetelijk ruim begrip. De pandemie zorgde ervoor dat de vriendschap tussen de kok en de acteur nog meer intensiveerde: ze zagen elkaar regelmatig om te discussiëren, koken, vissen, wandelen, uren achter elkaar. De onderwerpen: kunst, het leven, de liefde, de gastronomie.
Gène, die in 1976 afstudeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen – dezelfde Academie waar Vincent van Gogh sjeesde –, herontdekte zijn eerste grote liefde: aangevuurd door Edwin begon hij opnieuw te schilderen. Stilaan, met het ouder worden, ga je terug naar oude liefdes. Vreemd genoeg zag Gène parallellen tussen wat acteren voor hem is en wat hij met schilderen wil bereiken. In hun uitwisseling over kunst, hun visie op duurzaamheid en de toekomst zagen de mannen parallellen. Ook Edwin bleek op zoek naar andere, nieuwe vormen om zijn creativiteit aan te scherpen en de gangbare paden te herdefiniëren.
Van oudsher was een salon een plek waar lieden van allerlei pluimage bijeenkwamen om te eten, drinken en converseren over het leven, de wereld en de kunst. Regelmatig waren deze gesprekken aanzet tot revolutionaire ideeën of nieuwe bewegingen. Alles vaak met slechts één doel: de wereld mooier te maken, beter en rechtvaardiger. Tine zag een moderne variant voor zich waar de kok, de kunstenaar en de gasten een dialoog zouden aangaan, botsend en elkaar stimulerend. Dit alles onder het credo: meer beweging, meer rebellie, meer gelijkgestemdheid, meer verwantschap, meer saamhorigheid, meer vriendschap.
De ‘Salon Culinair’ ontstond vanuit een noodzaak naar vernieuwing in tijden van algehele stilstand. In de eerste lockdown begon Edwin zich af te vragen hoe vrij hij werkelijk was, of kon zijn in zijn keuken. Vanuit die vraag kwamen er gesprekken. De nood naar dialoog bleek groot. Er kwamen ontmoetingen met leveranciers, kunstenaars, gelijkgestemden. We zochten inspiratie bij elkaar, wilden verbinden, een alternatief bieden voor de platgetreden paden.
Met deze Salon willen we die gesprekken verder zetten. In de eerste plaats is het een forum waar kunst en gastronomie in gesprek gaan. Gerechten vinden hun inspiratie bij de kunstenaar en de kunstenaar vindt inspiratie bij de gerechten. Het gerecht en de presentatie ervan is de samenspraak. Het menu verandert samen met de kunstenaar die te gast is en naar gelang de ontmoeting tussen beiden, wordt het een uitwisseling die verder strekt dan enkel het culinaire. Met dit idee wil De Kromme Watergang het open huis zijn voor creatievelingen die hun hartstocht eren, of ze nu kok, kunstenaar of gast zijn.
